Rosjanie zajmując Pokrowsk, podzieliliby linię obrony Ukrainy w regionie i zaszkodziliby zaopatrzeniu wojska we wschodniej części Doniecka. W obliczu ciągłego bombardowania, Askold Krushelnycky rozmawia z żołnierzami i mieszkańcami Pokrowska o ewakuacji i przedłużającym się oblężeniu miasta.

Pokrowsk jest jednym z priorytetów Rosji

Miasto Pokrowsk, uważane za klucz do kontrolowania wschodniego regionu Doniecka w Ukrainie, jest jak trofeum, do którego wojska Władimira Putina dążą od miesięcy i dla której Moskwa poświęciła już tysiące swoich żołnierzy.

Od czasu inwazji na Ukrainę w 2022 roku, zajęcie całego regionu Doniecka, który był świadkiem najbardziej długotrwałych i najkrwawszych walk w Europie od czasów II wojny światowej, jest często deklarowanym głównym priorytetem Kremla.

Pokrowsk uparcie tkwi w szponach Putina, a w ostatnich miesiącach skoncentrowano ogromne zasoby, aby spróbować przełamać ukraińską obronę. Siły moskiewskie przeprowadzały często samobójcze ataki piechoty, kompletnie nie zwracając uwagi na to ile stracą ludzi.

Wysokie rangą źródło wojskowe The Independent potwierdziło, że elementy co najmniej trzech doświadczonych brygad, w tym brygad Azow i Kara-Dah, zostały rozmieszczone w celu usztywnienia sił ukraińskich wokół Pokrowska, które w niektórych miejscach mają przewagę liczebną 10 do jednego.

Pułkownik związany z ukraińskim sztabem generalnym, ktory jest naszym źródłem powiedział, że ciężkie walki toczą się w pobliżu Pokrowska wzdłuż linii małych miast, takich jak Myrnohrad, Nowohrodiwka, Sełydowo, Ukrajińsk i Hirnyk na południowy wschód od Pokrowska oraz Kurachowe i Wuhłedar na południu.

Ciężki sprzęt jest wykorzystywany do kopania półksiężyca obrony – okopów i innych fortyfikacji – który będzie przebiegał przez te miasta i wsie. Pułkownik dodał, że miny zakłócą rosyjskie ataki „ludzkiej fali”.

Ukraiński sztab generalny powiedział w poniedziałek, że najbardziej zaciekłe walki toczą się wokół małego miasteczka Kurachowe, gdzie rosyjskie siły lądowe i powietrzne przeprowadzały dziesiątki ataków każdego dnia w ciągu ostatniego tygodnia. Rosja wykorzystała obecnie rutynową taktykę wysyłania ludzi, czasami wspieranych przez czołgi i transportery opancerzone. Większość cywilów zdążyła się ewakuować z tego obszaru. Mimo to, rosyjska artyleria zabiła jedną osobę cywilną w Kurachowe w niedzielę.

Krwawe walki pod Pokrowskiem

Ukraina jest zdeterminowana, aby utrzymać ten obszar tak długo, jak to możliwe. Walki prawdopodobnie przerodzą się w kolejne długotrwałe oblężenie, obejmujące zacięte walki, ulica po ulicy i dom po domu, jak miało to miejsce w Bachmucie, gdzie Rosjanie ostatecznie zdobyli jedynie kupę gruzu.

Głównodowodzący ukraińskich sił zbrojnych, generał Ołeksandr Syrski, powiedział, że obrona wokół Pokrowska została wzmocniona kilkoma brygadami rezerwowymi, a rosyjskie natarcie zostało spowolnione.

– Siły ukraińskie przygotowują się do ulicznych bitew. Rosjanie z pewnością nie będą w stanie zdobyć Pokrowska w najbliższym czasie. Będziemy robić wszystko, by zapobiec ich wkroczeniu przez tygodnie lub miesiące i miejmy nadzieję, że będzie tak aż do zimy, kiedy Rosjanie już nie będą w stanie dalej się posuwać – mówi pułkownik.

Wojska rosyjskie zajmując Pokrowsk podzieliłyby linię obrony Ukrainy w regionie i to znacznie by skompliwało zaopatrywanie jej sił we wschodniej części Doniecka. Skutki mogłyby być dramatyczne, ponieważ zagroziłoby to zdolności Kijowa do utrzymania swoich pozostałych twierdz, takich jak Słowiańsk, Kramatorsk, Kostantynówka, Czasiw Jar i Toreck.

Utrata Pokrowska otworzyłaby Rosjanom drogę do Zaporoża

Nawet wtedy obecność w Pokrowsku nie oznacza, że Rosjanie będą mogli korzystać ze szlaków drogowych i kolejowych przebiegających przez miasto, ponieważ będą one w zasięgu ukraińskiej artylerii.
Najbardziej bezpośrednia trasa z terytorium kontrolowanego przez Ukrainę jest już zbyt niebezpieczna dla pojazdów cywilnych, ponieważ ruch jest widoczny dla rosyjskich dronów i znajduje się w zasięgu ich artylerii i moździerzy. Role odwróciłyby się w przypadku rosyjskich pojazdów próbujących dotrzeć do Pokrowska znajdującego się w rękach Moskwy.

My wjechaliśmy do Pokrowska od północy, przez miasto Dobropole. Efekt wzmożonej rosyjskiej ingerencji był dramatyczny i oczywisty do zobaczenia. Nie tylko na ulicach z niewielką liczbą pieszych, ale również w zamkniętych supermarketach, sklepach, restauracjach i kawiarniach, które były zajęte, gdy ostatnio odwiedziłem Pokrowsk wiosną.

Odgłosy eksplozji są nieustanne, nie tylko w kierunku ukraińskich linii obronnych, ale także w samym mieście, gdzie zniszczono ogromną liczbę budynków mieszkalnych.

Billboardy z napisem „ewakuacja” wielkimi literami i numerem telefonu od razu informują, gdzie szukać pomocy i przypominają pozostałym mieszkańcom, że rząd chce, aby cywile opuścili miasto. Według administracji wojskowej w mieście pozostało około 38 000 z 60 000 przedwojennych mieszkańców Pokrowska.

Mieszkańcy Pokrowska są wzywani do ewakuacji

Samochody policyjne przemierzają w dużej mierze puste ulice, używając głośników, aby wezwać pozostałych mieszkańców do opuszczenia miasta. Pokrowsk nadal ma dostęp do elektryczności i gazu, ale woda z kranu jest zbyt zanieczyszczona, by ją pić.

Niektórzy ludzie są zdeterminowani, aby przeciwstawić się pozornie nieuniknionemu, próbując utrzymać normalne rutyny tak długo, jak to tylko możliwe. Działa nawet kilka małych sklepów spożywczych, a w jednej z kawiarni żołnierze siedzą przy stolikach na zewnątrz, popijając kawę, podczas gdy słychać głośne eksplozje.

66-letnia Iryna Pavlivna mówi, że na razie nie zamierza opuszczać Pokrowska, ponieważ musi opiekować się 83-letnią matką, która jest zbyt słaba, by podróżować. Pcha rower z zapasami, w tym jabłkami i chlebem, po drodze mijając domy, które zostały niedawno zniszczone przez rosyjskie bomby.

– Boję się, ale nie mogę zostawić matki. Wielu moich sąsiadów wyjechało, ale inni wciąż tu są. Czekamy, aby zobaczyć, co się stanie. Jeśli sytuacja się pogorszy, przypuszczam, że będziemy musieli wyjechać. Wiemy, co Rosjanie zrobili w miejscach, które okupowali i nie zamierzamy czekać, aż przyjadą tutaj. Ale wciąż mamy nadzieję, że ukraińska armia będzie w stanie zapobiec ich wkroczeniu – relacjonuje Iryna.

Inna kobieta – Yelena, opowiada, że czerpie wiadomości z rosyjskiej telewizji i mediów internetowych, mówi, że mogłaby nawet zostać, gdyby Rosjanie chcieli zdobyć miasto.

– Wielu z nas stało się tak zmęczonych tą sytuacją, wojną i zniszczeniami, że nie obchodzi nas, kto tu będzie rządzić – mówi.

Ukraińskie władze wiedzą, że niektórzy z tych, którzy nalegają na pozostanie w Pokrowsku i okolicznych miastach, tylko czekają na zwycięstwo Rosjan. Pogardliwie nazywa się ich „zhdany” – ci, którzy czekają.

Około 200 osób czekało na otwartym dworcu kolejowym w Pokrowsku na wolne miejsca w codziennym pociągu ewakuacyjnym jadącym na zachód do Dniepru, a następnie do Lwowa.

Ołeksandr, 63 lata, był inżynierem w miejskim zakładzie ogrzewania wody dla biur i budynków mieszkalnych. Mówi: „Rosjanie cały czas do nas strzelają. Dwa dni temu pociski wylądowały w pobliżu naszego domu, a następnie w pobliżu targu, na który szliśmy”.

Dodaje, że jego 65-letnia żona Walentyna wyjechała już do krewnych w obwodzie chmielnickim w zachodniej Ukrainie, ale jego 35-letni syn Denis został, by walczyć w ukraińskiej armii. „Nie chcemy wyjeżdżać i oczywiście wrócimy, jeśli będziemy mogli. Nie sądzę, że Rosjanie zostaną tu na zawsze i liczę na to, że sytuacja się poprawi”.

33-letnia Ira Antonenko, nauczycielka wychowania fizycznego i historii, oraz jej 15-letnia córka Tania siedzą na peronie, czekając na pociąg w upale. Ira mówi, że przez tygodnie opierała się przed opuszczeniem miasta, nawet gdy tempo ostrzału wzrosło.

– Jestem rozwiedziona i mieszkamy same. Wszystko, co kiedykolwiek zarobiłam w pracy, włożyłam w nasz dom. Chciałam by było to ładne miejsce, które chciałam przekazać mojej córce – mówi.

– Ale było tak wiele eksplozji w pobliżu naszego domu. Nawet niektórzy z moich przyjaciół i sąsiadów zostali ranni. To było tak, jakby sam Bóg kazał nam odejść. Zaczęłam się martwić o życie mojej córki i siebie. Kilka dni temu, pod wpływem impulsu, zdecydowałam się wyjechać. Spakowałyśmy się w ciągu jednego dnia – opowiada Ira.

Z kilkoma sztukami bagażu i psem Sonią zmierzają do regionu Kirowograd, około pięciu godzin na zachód. – To wszystko jest takie dziwne. Jestem nauczycielem historii, a teraz przeżywamy straszne wydarzenia, które staną się częścią historii naszego kraju. Mam nadzieję, że wszystko zakończy się szczęśliwie, ale w tej chwili nie wiem, co przyniesie przyszłość – wyjaśnia Ira.

– Czuję niepokój, ponieważ nie wiem, jaką pracę dostanę i gdzie będziemy mieszkać. Czuję, że wszystko, na co pracowałam całe życie przepadło i będę musiała zacząć wszystko od nowa. Ale myślę, że sobie poradzimy – dodaje.

Jewhen Lebedenets, lat 24, był zawodowym żołnierzem przed rosyjską inwazją. 2 maja tego roku został ranny w wyniku wybuchu bomby szybującej w Krzywym Rogu, w wyniku czego stracił lewą rękę.

Jewhen ma protezę kończyny i czeka na bardziej zaawansowaną protezę jeszcze w tym roku. – To, że ktoś stracił rękę, nogę lub więcej niż jedną kończynę, nie czyni go bezużytecznym. Chcę, aby moje życie było tak „normalne”, jak to tylko możliwe. Na przykład, chcę znów być kierowcą i mogę z łatwością prowadzić pojazd, jeśli ma automatyczną zmianę biegów. Po prostu muszę się dostosować, a ludzie muszą dostosować się do mnie.

Młody mężczyzna, który zamierza dołączyć do swoich rodziców mieszkających w Kijowie, mówi: „ Spędziłem kilka ostatnich dni na pakowaniu rzeczy, które mogłem wysłać rodzicom i oddawaniu dużych rzeczy, takich jak lodówka i telewizory. Kilka godzin temu zamknąłem dom i nie wiem, czy nie opuściłem go po raz ostatni”.

Jewhen opowiada, że rozmawiał niedawno z ukraińskimi żołnierzami, którzy byli bardzo zmęczeni. Mimo to, podkreśla, że są oni zdeterminowani do dalszej walki. „Myślę, że Pokrowsk wytrzyma co najmniej kolejne sześć tygodni”.

– Jeśli Rosjanie w końcu wejdą do Pokrowska, stanie się to po tym, jak miasto zostanie zredukowane do stosów gruzu, tak jak w przypadku innych rosyjskich „zwycięstw”, takich jak Bachmut, Mariupol i Awdijiwka. I nawet wtedy wrócimy, a oni zostaną stąd wyrzuceni – dodaje.

Tekst pierwotnie opublikowano w The Independent.

Fot. pixabay.com