Zrywasz nagle plakat wojskowo – agitacyjny z szyby rozedrganego PAZ-a.  „Co wy wyprawiacie, dlaczego to niszczycie?” – krzyczy kobieta z potężną trwałą na głowie. „Nie rozumiecie, że oni nas bronią przed nazistami? A może jesteście za Ukrainą? Chcecie, żeby nas tu zbombardowali?” W PAZiku zaczyna wrzeć, naród pała słusznym gniewem. Kolejna obywatelka wrzeszczy do ciebie: „Wy jesteście po prostu nienormalna, trzeba was natychmiast zamknąć w psychiatryku!”.

SimRus – Symulator Ruskiego Miru, czyli jak wygląda życie wewnątrz współczesnej Rosji. Tekst opracowany przez Jędrzeja Morawieckiego na podstawie prawdziwych historii i rozmów z ludźmi żyjącymi na terenie Federacji Rosyjskiej. Wielu z nich musi ukrywać swoje poglądy i działania. Bywają nazywani rosyjską opozycją, tymczasem niejednokrotnie ich aktywność ogranicza się do wyjścia z domu i to z obawą o zatrzymanie. Dlatego nie ujawniamy ich imion i nazwisk ani nie są możliwe do zidentyfikowania miejscowości w jakich żyją rozmówcy PostPravdy.

Symulator Ruskiego Miru Level 8

Znowu je widzisz. Plakaty, zachęcające do udziału w Specoperacji: ‘Dołącz do SWOich”, – wołają, przy czym SWO to właśnie skrót od Specjalnej Wojskowej Operacji, bo tak w SimRusie nazywa się nadal wojnę z Ukrainą. Plakatów agitacyjnych, zachęcających do „prawdziwie męskiej roboty” jest coraz więcej. Obklejono nimi już wszystkie autobusy i trolejbusy w twoim mieście. Plakaty obiecują grube pieniądze i podsuwają numery telefonów: wystarczy zadzwonić. Albo od razu pójść na Dzierżyńskiego i podpisać kontrakt z Siłami Zbrojnymi Federacji Rosyjskiej. „Zarobisz od 777 tysięcy rubli!”. 

– Po co trupom pieniądze, w dodatku takie duże? Przecież jesteśmy okupantami, większość z nas zginie, więzienia są już teraz przepełnione. Naprawdę nikt nie widzi, że jesteśmy przestępcami? – pytasz siwego, podniszczonego życiem mężczyznę. 

Mężczyzna milczy. Autobus warczy.

Zrywasz nagle plakat z szyby rozedrganego PAZ-a.  „Co wy wyprawiacie, dlaczego to niszczycie?” – krzyczy kobieta z potężną trwałą na głowie. I dalej: „Nie rozumiecie, że oni nas bronią przed nazistami?”. Ty na to, że w Ukrainie nie ma nazistów i że bardzo dziękujesz za obronę, wcale jej nie potrzebujesz. I jeszcze dodajesz, że naziści są raczej w tym autobusie. Ona krzyczy znów: „A wy co? Jesteście za Ukrainą? Chcecie, żeby nas tu zbombardowali?” W PAZiku zaczyna wrzeć, naród pała słusznym gniewem. Kolejna obywatelka zrywa się z miejsca, wrzeszczy do ciebie: „Wy jesteście po prostu nienormalna, trzeba was natychmiast zamknąć w psychiatryku!”. 

Czytaj także SimRus [LEVEL 7]

Autobus hamuje. Wysiadasz. Kiedy dochodzisz do swojego bloku, widzisz, że na bramie wisi kolejny agitacyjny plakat. Znowu piszą o 777 tysiącach i o „prawdziwie męskiej pracy”. Co ciekawe, o obronie dzieci, rodzin, sąsiadów, nic nie wspominają. Ani o tym, z kim należy walczyć. Tylko o rublach i o byciu mężczyzną. Ale na czym właściwie polega męska robota? O tym ani słowa. Chociaż w sumie wystarczy pójść na Dzierżyńskiego i zapytać. Zrywasz kolejny plakat. Tym razem bez świadków, bez awantur. 

Kolejnego dnia przypominasz sobie, że cztery lata temu w Białorusi miały miejsce wybory. Łukaszenka przegrał je sromotnie. Rozumiano to nawet w SimRusie. Większość zagłosowała za Swietłanę Cichanouską. Jak się to jednak wszystko w Mińsku skończyło – wiadomo. Uszyłaś wtedy dwie flagi niezależnej Białorusi, jedną wielką, drugą malutką. Do tego jeszcze wstęgi. Pamiętasz jak szliście po mieście z Igorem Kuzniecowym, wszystko działo się jeszcze przed jego aresztowaniem. Szliście Prospektem Lenina. Igor trzymał dużą flagę, ty mniejszą.

Do tego niosłaś plakat w obronie Siergieja Furgala, gubernatora Kraju Chabarowskiego, aresztowanego w sierpniu 2020 roku. Przeszliście tak od Placu Nowosoborowego do Placu Teatralnego. Ruszyło za wami kilka osób. Trąbiły samochody, jedni pokazywali uniesione w górę kciuki, inni krzyczeli, że macie się wynosić na Białoruś. Na rogu Lenina i Plechanowa podszedł do ciebie jakiś młodziak, poczęstował cię wodą. Podziękowałaś, bo upał w kontynentalnej części SimRusu jest w sierpniu nie do zniesienia. Młodziak na to, że nie ma za co.

I dodał jeszcze, że po drugiej stronie ulicy fotografuje was policja. Skręciliście w zaułek. Doszliście do teatru, siedliście na ławce. Flagi schowaliście. I wtedy podeszło do was dwóch mundurowych. Zaczęli robić Igorowi wyrzuty: „Co wy wyprawiacie? I jeszcze kobietę w to wciągacie?”.

Ciebie w ogóle nie dostrzegali, zupełnie jakbyś była syberyjskim powietrzem. Chociaż nie do końca… Bo co prawda nic do ciebie nie mówili, ale za to ciągle cię nagrywali. Nie tych dwóch w mundurach nawet, tylko kolejny w krzakach na skwerze. No ale to właściwie tyle. Spisali was, flag nie zabrali. Nie wiedziałaś jeszcze, że niedługo zaproszą cię serdecznie do siedziby służb bezpieczeństwa. „Major N. nalega na spotkanie”. Ale to było już później… 

Idziesz teraz tym samym Prospektem Lenina i przypominasz sobie wasze rozmowy o Białorusi: że jest świadomościowo znacznie bardziej rozwinięta niż Rosja. Że Białorusinów było stać na bunt i należy ich wspierać. A Rosji wspierać nie sposób. Przypominasz sobie, że kiedy zobaczyłaś w internecie demonstracje Białorusinów, to się rozpłakałaś jak dziecko.    

Bo w Rosji nawet najbardziej mikre demonstracje są od dawna nie do pomyślenia. Chociaż z drugiej strony całkiem niedawno młodzi ludzie przychodzili na grób Nawalnego, by upamiętnić pół roku od jego zabójstwa… Tyle że przytłaczająca większość się bała: nawet ci, którzy uciekli z SimRusu do Gruzji czy Azji Centralnej, długo dyskutowali na tajnych kanałach komunikatorów, czy można położyć kwiatek ku czci Nawalnego pod Ambasadą Rosyjską. Z jednej strony to ostatni przejaw oporu, z drugiej ambasada na bank nagrywa przechodniów, mogą cię namierzyć, mogą odszukać krewnych…

Mijają dni. Kończy się krótkie, upalne lato. Dziś jedziesz na kolejną rozprawę dziennikarza Leonida Rybakowa, oskarżonego o oczernianie armii rosyjskiej. Na miejsce docierasz spóźniona. Ociekasz zimnym deszczem. „Ja w charakterze wsparcia, ja obserwator społeczny…”. Dobrze cię tutaj pamiętają. Prokuratorka patrzy na ciebie jeszcze bardziej lodowato. Wyciągasz ołówek i notes. Chcesz robić notatki, ale okazuje się, że zapisywać nie ma czego. Po raz kolejny nie stawili się świadkowie. Rozprawa zostaje znowu odroczona o sześć tygodni. 

Dziś Dzień Pamięci Ofiar Stalinizmu i Nazizmu. Chcesz złożyć kwiaty na Skwerze Smutku. Przypinasz czarną wstążkę, słyszałaś, że tak się na świecie ten dzień obchodzi, chociaż nie w SimRusie, rzecz jasna. Idziesz ze wstęgą przez miasto. Musisz teraz zrobić przelew dla adwokata Igora Kuzniecowa i kupić kwiaty. 

Wkraczasz do Sperbanku z żałobną wstążką i przypiętą do piersi różą – czerwonobordową od krwi represjonowanych ofiar najstraszliwszych dwóch reżimów XX wieku. Przelewasz pieniądze na obronę dziennikarza i prosisz pracownika banku, by zrobił ci zdjęcie z czarną wstęgą. Tłumaczysz mu, że to upamiętnienie pomordowanych przez Stalina i Hitlera. Odpowiada grzecznie, że to bardzo ciekawe i że poczyta w internecie. Wychodząc myślisz, że jest młody, urodziwy i nader nieśmiały. 

Czytaj także SimRus [LEVEL 6]

Teraz jeszcze tylko kupić bukiet… Ruszasz na bazarek z warzywami, jagodami, kapciami i mydłem. Wchodzisz do znajomego pawilonu z kwiatami. Sprzedawczyni wie, gdzie idziesz, rozumie, że chodzi o ofiary SimRusu, pojmuje to doskonale, przecież sama jest z Ukrainy. Ale tutaj o tym rozmawiać nie możecie. Bo w pawilonie jest monitoring. I pewnie również podsłuch. Tak ci w każdym razie kiedyś powiedziała. 

Próbujesz znaleźć znajomą, która pójdzie z tobą, by razem położyć bukiet. Ujmując rzecz ściślej, nie musi go nawet z tobą kłaść. Wystarczy, że zrobi ci zdjęcie. Chcesz jakoś udokumentować opór. Znajoma odmawia. Za bardzo się boi. 

Kwiaty na Skwerze Smutku jednak kładziesz. I piszesz do znajomej: „Jestem żywa, cała, na wolności. Nawet mnie nie pobili!”.

Zdjęcie masz. Nie możesz jednak napisać, kto ci je zrobił. A my nie możemy go opublikować.

Tłumaczenie i montaż literacki: Jędrzej Morawiecki 

SimRus Level 9 będzie dostępny 23.10.2024 roku, tylko na PostPravda.Info.